Beste bloglezer,
Terwijl Jan boven Siberië in de lucht hangt, zetten wij, het thuisfront in Overijse, een boodschap op zijn blog. Straks om 19u40 landt hij in Zaventem. Ook wij hebben mooie weken beleefd tijdens deze uitwisseling. Daarom zeggen we hier Danku aan Jan, aan jullie, aan Japan en aan de vele Japanners, die allen hebben bijgedragen aan dit avontuur. Onze beleving van JaninJapan, hebben we met zijn vieren in een Haiku gegoten: Jan wou naar Japan Reeds onder-weg uit Japan Blijft Japan in Jan? An-Filip-Dieter-Jeroen Jullie doen Jan een groot plezier door (nog) éénmaal te reageren met op Commentaar te klikken. Zo zal hij zien wie de lezers waren van zijn blog. Het kostte hem vaak veel moeite om die blog te onderhouden. Na een zware, warme, emotionele kortom uitputtende dag, nam hij toch telkens weer de blogpen op. Als jullie genoten hebben, meld het dan kort. Ook als jullie maar kleine stukken gelezen hebben of zelfs maar over de schouder van een ander meegekeken, laat dan jullie naam achter zodat Jan weet voor wie hij schreef....met plezier schreef. Dank/Arigato Gozaimasu. Aan alle mooie liedjes komt een einde. Dat gezegde is niet gelogen. Maar wat ook klopt, is dat ieder einde een nieuw begin is. Ik heb ongelooflijk veel geleerd hier in Japan. Niet alleen (een beetje van) de taal en de andere cultuur, maar ook hoeveel geluk wij soms hebben in Vlaanderen. Soms ook hoeveel geluk de Japanners hebben om nìet in ons land te wonen.. Ik heb na deze uitwisseling het gevoel dat de wereld zijn deuren een klein beetje meer geopend heeft voor mij. Natuurlijk is dit niet enkel mìjn avontuur. Ik heb ongelooflijk veel hulp en steun gekregen van het thuisfront, waar vier anderen meegeleefd hebben van uur tot uur. Zonder hen was dit alles niet gelukt! Domo arigato! (of beter nog: Domui arigato! Danku aan thuis!) Ook van jullie, bloglezers, kreeg ik zeer veel positieve reacties! Een blog onderhouden is niet altijd makkelijk, maar de gedachte dat er thuis steeds mensen van genoten, gaf me moed. Ik vond het extra werk dus heel fijn, en ook het schrijven was een hele ervaring. Na een tijd ontdekte ik wel dat beelden heel wat meer konden uitdrukken dan woorden. Ik heb na deze uitwisseling van zes weken meer dan 4500 van die ‘beelden’. Het wordt heel wat werk om daar een goede selectie van te maken. Elke foto heeft zijn verhaal... Tot snel of tot later, Jan een laatste maal uit Japan. Feit van de reis: Japanners zijn stricte en strenge, maar tegelijk leuke en lieve mensen. Woorden van de reis: Korega suki desu (ik vind dit lekker) Konbanwa, Het blijft hier ongelooflijk druk, zeker nu het aftellen van mijn terugkeer naar Furandasu (wie kent het nog?) is begonnen. Daarom is dit ook het voorlaatste blogbericht. Zoals jullie al weten heb ik intussen Kyoto en Hiroshima bezocht, allebei prachtige steden. In Hiroshima loopt het over van de toeristen, ook westerse, die allemaal de befaamde Hiroshima Dome willen zien. Dat is het enige gebouw dat daar nog rechtstond na de bom. Het wordt in die verwoeste staat bewaard om in het Japans te zeggen " Nooit meer (een kern)oorlog!" Ik bezocht er ook het Peace museum, zie foto van gisteren. Daarna ging ik naar een andere oude hoofstad van Japan: Nara. Daar zal ik de laatste Japanse week verblijven bij een nieuwe familie. Niet echt een gastfamilie, aangezien ik er niet door YFU ben geplaatst maar wel via vrienden van mijn ouders. Er zijn hier geen andere kinderen, maar wel een Ojiijan, de inwonende grootvader. Een typische Japanse familie dus want inwonende grootouders zijn hier heel gewoon. Ik slaap in dit huis op een Futon, de typische Japanse matras, dus geen bed in mijn slaapkamer! De vorige twee dagen bezocht ik Kyoto. Eén van de mooiste steden van het Oosten, in elk geval bij de mooiste die ik ooit zag. Men kan Kyoto het Japanse Lourdes noemen, alles staat daar namelijk in het teken van religie. Er zijn dan ook meer dan 1600 tempels. Ik bezocht de negen belangrijkste, en dan was ik moe en voldaan. Toch is Kyoto ook zeer modern. Het heden en het verleden staan er mooi naast elkaar. De tweede dag dat ik Kyoto bezocht, gaf mijn gastmoeder mij een Yucata (bij ons wel eens kimono genoemd). Daarmee was het bezoek aan de Gouden Tempel van Kyoto helemaal af. Gelukkig kende niemand mij daar. Vandaag bezocht ik Osaka en Nara. In Osaka gingen we eerst naar het castle. Iedere grote Japanse stad heeft zijn eigen kasteel, maar ze zijn absoluut niet zoals wij die kennen. Het zijn hoog omwalde en prachtig gedecoreerde torens, vaak in het wit, met meestal een gouden vis op het dak. Het Osaka castle was het op één na indrukwekkendste gebouw van de dag, zie verder. In Osaka gingen we dan naar het Nakanoshima island, op de rivier en in het centrum van de stad. Het prachtige oude eiland staat al eeuwen vol rozen en andere bloemen, zelfs Nederlandse tulpen! Ik zag prachtige foto's ervan in de lente. Het laatste wat we in Osaka deden, was het Umeda gebouw, het tweede hoogste in Osaka, maar het kowaiste (eens testen of jullie nog je woorden kennen) in heel Japan! Ik ging alleen met een lift naar boven want de anderen durfden niet. De lift is namelijk volledig uit glas gemaakt en geeft een akelig gevoel als je daalt of stijgt. Maar het uitzicht was ***. Dan bezoek aan Nara, mijn nieuwe thuisstad dus. We gingen er eerst naar een Karaoke-bar. Karaoke is hier in Japan ontstaan, en is uitgegroeid tot een ware cultuur. Zelfs zakenmannen komen er samen naartoe, en voeren besprekingen tussen het zingen door, moet kunnen! Er komt veel meer bij kijken dan zingen, er wordt gegeten, gedronken… Het was een hele leuke ervaring! ’s Avonds bezochten we er nog de 15m hoge Boeddha in zijn BigBuddha tempel. Er was daar ook een festival aan de gang, waarbij wel honderden kaarsen in het park rond de tempel waren geplaatst, mooi! Dit festival was deel van de Obon-week, een week waarin de Japanners hun overleden voorouders gedenken. Men zegt dat de zielen van de overledenen in deze week terugkomen om hun naasten een bezoek te brengen. Ook mijn familie thuis in Overijse is deze dagen in de Obon-sfeer. Het is vandaag namelijk net twee jaar geleden dat wij afscheid moesten nemen van onze geliefde oma. Zonder oma Kaatje had ik geen piano gespeeld, zonder haar zou ik zeker niet naar Japan zijn gekomen, zonder haar was ik er natuurlijk niet geweest. Of was ik iemand anders geweest..maar da's misschien al te veel boeddhistisch, allicht door die vele tempels hier. In elk geval oma Kaatje leerde onze familie reizen. Zij aanvaardde, en stimuleerde daarna, toen mijn papa met YFU op jaaruitwisseling naar Amerika wou. Daardoor ging Dieter dertig jaar later op dezelfde manier naar China. En dit jaar volgde ik dus ook weer met YFU naar dit land van de 125 keizers. Dank u Oma Kaatje. Bij haar thuis hing altijd een bordje, net zoals bij de bomma van Raymond van het Groenewoud. Op dat bordje van mijn oma stond geschreven: " Mijn Vlaand'ren spreekt een eigen taal. God gaf elk land de zijne. Laat ze rijk zijn, laat ze kaal, ze is Vlaamsch en ze is de mijne." In Kyoto werd ik aan dat bordje herinnerd. En daarom voeg ik vandaag speciaal voor mijn oma Kaatje een liedje in het Nederlands toe aan mijn blog. Ik kreeg het lied vandaag toegestuurd door mijn vader. Sayoonara! Feit van de dag: Treinen zitten hier vaak zò overvol, dat er bij grote stations personeel op de perrons staat dat de mensen letterlijk in de treinen duwt. Tweede Feit van de dag(voor de verloren dagen): Het woord Karaoke is ontstaan door samensmelting van de woorden Karappo en Okesutura, die respectievelijk Leeg en Orkest betekenen Derde woord van de dag: Tamago , ei (vandaar het bekende speelgoed: Tamagotchi!) Door tijdsgebrek moet ik weer beroep doen op mijn (echte) thuis om de foto's met het juiste commentaar op de blog te krijgen. Ik heb dus niet overdreven als ik schreef dat ik sinds twee dagen een bomvol programma heb. Een Japanse vriendin van mijn ouders, die in Hoeilaart woont, nam me eerst mee vanuit Tokyo naar het heilige eiland Miyajima voor de kust van Hiroshima en dan gisteren naar de 1ste atoombomplaats zelf. Van daaruit gingen we naar Osaka en nu verblijf ik in Nara bij een echt Japans gepensioneerd koppel. Echt Japans, want geen van beiden spreekt Engels!
Met hen bezocht ik vandaag Kioto, de meest toeristische stad van Japan. De rest van het verslag zullen weer foto's zijn. Over een week ben ik thuis... Temperatuur van de laatste 2 dagen: nog warmer dan Kofu! Woorden van de dag: Kyo京 en To都 : allebei betekenen ze hoofdstad. Kioto京都 : hoofdstad hoofdstad, was het langst in de Japanse geschiedenis dé hoofdstad van het land. To 東: oostelijk, vandaar Tokio 東京 : oostelijke hoofdstad 京 wil dus zeggen hoofdstad en, toevallig maar niet echt, ook in het Chinees maar daar zeg je wel Jing (en niet Kyo) , vandaar Bei-jing 北京, waarbij Bei, ook weer in het Chinees, Noordelijk wil zeggen. Peking: Noordelijke hoofdstad. Weinig origineel, die Oosterlingen. Ze kunnen alleen copiëren maar daar zijn ze dan wel keigoed in. En natuurlijk ook in het maken van copieermachines: Fuji, Ricoh, Océ.... Hierboven het Shinjuku kruispunt in Tokio: bekend voor de massa's Tokianen, Tokinezen en Toki's, die er bij elk groen licht snel maar gedisciplineerd oversteken op de superbrede zebra's én ook bekend als de plaats waar de hond Achiko zich in de hondengeschiedenis werkte, KUBEG, Kan U Best Eens Googelen. Achiko heeft op dit kruispunt dan ook zijn standbeeld gekregen want hij ligt aan de basis van de ontwikkeling van het Japanse hondenras: Akita's. Het thuisfront zal mij vandaag wat helpen om nog een massa foto's te plaatsen op mijn blog. Hieronder al een paar voorbeelden van de verschillende onderwerpen: de afscheidstaart-met-boodschap, de teaceremony-met-vrienden, het Kofuvuurwerk-lijkt-wel-speciaal-voor-mijn-afscheid en de Tokyofoto's-van-vandaag. Morgen per Shinkansen, KUBEG, en per boot naar eilandje Miyajima-met-wereldbekende-Torii, KUBEG, voor de kust van Hiroshima. Hiroshima zelf staat maandag op het programma. Een bomvol programma dus zoals u kan lezen. Konbanwa, Morgen is mijn laatste dag in Kofu. Zaterdag vertrek ik om 9u sochtends met de bus naar Tokio. Ik zit hier vijf weken, het is zo snel gegaan. Ik zal deze plaats en deze familie missen, maar ik zie er zeker naar uit om binnen enkele dagen weer in mijn eìgen druivendorp zijn. In deze laatste week Kofu is er niet veel meer gebeurd. Ik ging rondfietsen in de buurt, en ontdekte zo een oude vervallen dierentuin in hartje Kofu. Het personeel liet me binnen omdat ik een buitenlander was, en ze niets verstonden van wat ik zei. Japanners geven niet graag toe dat ze iets niet verstaan, dus zeggen ze nog liever 'hai' (ja). Ik zag er olifanten, schildpadden, apen, flamingo's en pinguïns(ocharme)... Wie had dat gedacht! En ik was er de enige bezoeker! Ik bezocht op mijn fietstocht ook wat tempels en ik kwam autochtone Japanners tegen. Er zijn er hier trouwens geen andere. Maar op de foto's zal je zien dat het wel echte autochtone zijn. Donderdagochtend (ochtend!) gingen we met de familie naar Jurassic World kijken! Zeker een aanrader. Ik ben nog een laatste blik gaan werpen op mijn Kai Seika school, die ik ook zeker nooit zal vergeten! Zaterdagochtend vertrek ik dus naar Tokio, waar ik de hele dag zal rondlopen. De volgende dag vertrek ik naar Hiroshima, waarna ik natuurlijk de 1ste atoomaanvalplaats zal bezoeken! Foto's volgen, dus blijven kijken. En naar Hiroshima kijkt ook de hele wereld vandaag, zeventig jaar geleden viel uit de Enola Gay B52 bommenwerper de Little Boy, om 8:16 's ochtends. Daarom werd er deze ochtend om 8:16 een mededeling geroepen door de stadsspeakers, en dat in elke stad in Japan, als herinnering. Zo gaat het hier elk jaar op 6 augustus en op 9 augustus is het weer van dadde. Dan wordt Nagasaki 1945 herinnerd, de enige 2 atoombommen gebruikt in een oorlog, tot nu.... Weet dat enkele Japanners op 6/8/45 vluchten van het vernielde Hiroshima naar Nagasaki om daar een tweede keer te worden getroffen. Echt gebeurd. En overleefd om te kunnen verder vertellen. Maar de meesten hadden niet zoveel geluk. Het blijft hier keiwarm, vandaag 42°. Nooit meegemaakt. Sayoonara, ik weet niet wanneer ik terug het internet of de kans zal hebben om weer te schrijven! Tot ziens of tot in Vlaanderen. Jan Konnichiwa! Konnichiwa,
Konnbanwa, Konnichiwa! |
|