Na een zware nacht met inslapen en vaak opstaan, ging om zes uur naast mij al de Darth Vader-wekker van mijn gastbroer Seth af. Voorlopig slapen we nog in dezelfde kamer en Sesu(zijn volledige naam) is een StarWars-fan van het sterkste soort. Dat zal ik later die dag ontdekken. Maar goed, door die Farth Dader werd ik wakker toen jullie nog naar jullie zaterdagavondprogramma keken. Ik zit hier namelijk 7 uur voor op jullie. Deze zondagochtend kreeg ik een uitgebreid ontbijt met eieren, soep, worstjes en rijst voorgeschoteld, letterlijk allemaal in schotels. Tijdens het eten keken we naar Japanse tv. Er liep een programma waar volwassen mannen in vreemde kleren Pokémons moesten nadoen, anderen moesten dan maar raden welke figuur het was… Japanners vinden dit hilarisch.
Over mijn gastfamilie las je gisteren dat die bestaat uit anderhalve Japanner en een half Japannerke. Wel de verklaring is dat vader Jim in de V.S. geboren is, moeder Akiyo is een rasechte Tokiaanse en daarmee is Seth een halfbloed Japanner. Nu spreekt Jim beter Engels dan Japans en is dit dus een tweetalig gezin. Dat ik daarvoor helemaal uit België naar hier moest komen, zult u vragen. Wel jazeker, want het land is en blijft nog zeer ééntalig Japans. Jim en Akiyo runnen hier bij hun/ons thuis een privéschooltje om Kofu-ianen de Engelse taal aan te leren. Ze hebben studenten van 4 tot 70 jaar en ze vullen daarmee makkelijk 5 dagen van de week hun klaslokaal. Dat lokaal neemt de benedenverdieping van het huis in.
Het was vandaag een speciale dag voor Seth, want hij vierde zijn 10de verjaardagsfeest met zeven vriendjes. Ik zal proberen zo goed mogelijk te beschrijven wat voor een chaos dit gaf. Eerst versierden mijn gastvader en ik het leslokaal met allerlei Star Wars-decoraties. We waren nog maar net klaar, of ik zag een troep kleine Jappen voorbij het raam lopen. We propten ons allemaal in twee auto’s, Toyota's natuurlijk, en we reden dan naar een bowlingzaal. Dit was een gebouw zo groot als het station van Leuven, dat deels uit een casino bestaat en deels uit wel 30 bowlingbanen. Ik moet tot mijn scha en schande toegeven dat ik tweemaal verloor van tienjarige kinderen, maar bij hen mochten de randen van de baan omhoog. Maar het was wel leuk.
Na de bowling begon het echte feest. Mijn gastvader startte de bbq op, en plots verschenen ook de moeders van al de kleine kinderen. Dat ouders ook meekomen én blijven op verjaardagsfeestjes is nog zo een vreemde gewoonte, samen met het feit dat de jarige zijn cadeaus niet opendoet tot iedereen weg is. Komt nog bij dat de jarige meestal zelf ook cadeautjes geeft aan de uitgenodigden. Ik kon goed overweg met de kinderen, ook al verstonden we geen woord van elkaar. Ik heb tenminste wel al mijn basis-Japans uit de kast kunnen halen.
Eén van de moeders was een pianoleerkracht en ze vroeg me in gebroken Engels om iets te spelen voor iedereen. Ik koos natuurlijk Star Wars muziek. Maar dan gebeurde iets wat me ongelooflijk verbaasd heeft. Ik volgde met Pathétique sonate van Beethoven, een stuk dat hier matig bekend is, maar ineens schrokken àl de moeders en begonnen ze mee te zingen! Ze konden noot voor noot de tonen meezingen, en dit bleven ze ook doen, super-superenthousiast. Dit bleek dus één van de gekendste stukken te zijn in Japan. Nadien werd ik omringd door al de moeders, en bleven zij wel vijf minuten ‘Sugoi’ en ‘Kawaii’, resp. prachtig en geweldig, roepen. Ook waren ze gefascineerd door mijn handen, omdat deze volgens hun standaard gigantisch zijn. Zelf waren ze niet groter dan 1m65. Ze stelden nog wel duizend andere vragen.
Ik had beloofd de chaos op het kinderfeestje te beschrijven, en dat doe ik het beste door het te vergelijken met een tiental hyperkinetische parkieten in een hele kleine kooi. Ik denk echt dat ik op een moment een kind door de kamer zag vliegen… Men had me gewaarschuwd dat Japanse kinderen best gek waren, maar die overtrof mijn verwachtingen. Ze waren wel heel open en namen me volledig op in de groep, ondanks mijn slechte bowlingskills. Na het feest was er natuurlijk veel opruimwerk. Later maakte ik nog een lange avondwandeling met mijn gastvader, waarbij we Kofu’s universiteit bezochten. Dit is één van de bekendste universiteiten van Japan. Moe maar voldaan kruip ik nu in bed, uitkijkend naar morgen met o.a. een korte kennismaking met mijn school!
Japans feit van de dag: Ga je als koppel naar een trouw, dan schenk je ongeveer 30.000 Yen (220 €) of als vrijgezel geef je 15.000 Yen. In ruil hiervoor echter krijg je zelf na het feest van het getrouwde koppel een cadeau voor de helft van de waarde van je donatie. M.a.w. Japan is een land van veel cadeau's geven én krijgen.
Japans weer van de dag: Vochtig muggen-‘Ka’-weer
Japans woord van de dag: 'Hanbaagaa' ( Hamburger )
Over mijn gastfamilie las je gisteren dat die bestaat uit anderhalve Japanner en een half Japannerke. Wel de verklaring is dat vader Jim in de V.S. geboren is, moeder Akiyo is een rasechte Tokiaanse en daarmee is Seth een halfbloed Japanner. Nu spreekt Jim beter Engels dan Japans en is dit dus een tweetalig gezin. Dat ik daarvoor helemaal uit België naar hier moest komen, zult u vragen. Wel jazeker, want het land is en blijft nog zeer ééntalig Japans. Jim en Akiyo runnen hier bij hun/ons thuis een privéschooltje om Kofu-ianen de Engelse taal aan te leren. Ze hebben studenten van 4 tot 70 jaar en ze vullen daarmee makkelijk 5 dagen van de week hun klaslokaal. Dat lokaal neemt de benedenverdieping van het huis in.
Het was vandaag een speciale dag voor Seth, want hij vierde zijn 10de verjaardagsfeest met zeven vriendjes. Ik zal proberen zo goed mogelijk te beschrijven wat voor een chaos dit gaf. Eerst versierden mijn gastvader en ik het leslokaal met allerlei Star Wars-decoraties. We waren nog maar net klaar, of ik zag een troep kleine Jappen voorbij het raam lopen. We propten ons allemaal in twee auto’s, Toyota's natuurlijk, en we reden dan naar een bowlingzaal. Dit was een gebouw zo groot als het station van Leuven, dat deels uit een casino bestaat en deels uit wel 30 bowlingbanen. Ik moet tot mijn scha en schande toegeven dat ik tweemaal verloor van tienjarige kinderen, maar bij hen mochten de randen van de baan omhoog. Maar het was wel leuk.
Na de bowling begon het echte feest. Mijn gastvader startte de bbq op, en plots verschenen ook de moeders van al de kleine kinderen. Dat ouders ook meekomen én blijven op verjaardagsfeestjes is nog zo een vreemde gewoonte, samen met het feit dat de jarige zijn cadeaus niet opendoet tot iedereen weg is. Komt nog bij dat de jarige meestal zelf ook cadeautjes geeft aan de uitgenodigden. Ik kon goed overweg met de kinderen, ook al verstonden we geen woord van elkaar. Ik heb tenminste wel al mijn basis-Japans uit de kast kunnen halen.
Eén van de moeders was een pianoleerkracht en ze vroeg me in gebroken Engels om iets te spelen voor iedereen. Ik koos natuurlijk Star Wars muziek. Maar dan gebeurde iets wat me ongelooflijk verbaasd heeft. Ik volgde met Pathétique sonate van Beethoven, een stuk dat hier matig bekend is, maar ineens schrokken àl de moeders en begonnen ze mee te zingen! Ze konden noot voor noot de tonen meezingen, en dit bleven ze ook doen, super-superenthousiast. Dit bleek dus één van de gekendste stukken te zijn in Japan. Nadien werd ik omringd door al de moeders, en bleven zij wel vijf minuten ‘Sugoi’ en ‘Kawaii’, resp. prachtig en geweldig, roepen. Ook waren ze gefascineerd door mijn handen, omdat deze volgens hun standaard gigantisch zijn. Zelf waren ze niet groter dan 1m65. Ze stelden nog wel duizend andere vragen.
Ik had beloofd de chaos op het kinderfeestje te beschrijven, en dat doe ik het beste door het te vergelijken met een tiental hyperkinetische parkieten in een hele kleine kooi. Ik denk echt dat ik op een moment een kind door de kamer zag vliegen… Men had me gewaarschuwd dat Japanse kinderen best gek waren, maar die overtrof mijn verwachtingen. Ze waren wel heel open en namen me volledig op in de groep, ondanks mijn slechte bowlingskills. Na het feest was er natuurlijk veel opruimwerk. Later maakte ik nog een lange avondwandeling met mijn gastvader, waarbij we Kofu’s universiteit bezochten. Dit is één van de bekendste universiteiten van Japan. Moe maar voldaan kruip ik nu in bed, uitkijkend naar morgen met o.a. een korte kennismaking met mijn school!
Japans feit van de dag: Ga je als koppel naar een trouw, dan schenk je ongeveer 30.000 Yen (220 €) of als vrijgezel geef je 15.000 Yen. In ruil hiervoor echter krijg je zelf na het feest van het getrouwde koppel een cadeau voor de helft van de waarde van je donatie. M.a.w. Japan is een land van veel cadeau's geven én krijgen.
Japans weer van de dag: Vochtig muggen-‘Ka’-weer
Japans woord van de dag: 'Hanbaagaa' ( Hamburger )